Wbrew nadziei

Recenzja redaktor Agnieszki Burchackiej, „Życie Kalisza”

To publikacja, w której słowach tonie się już od pierwszych wersów. Wciąga do reszty, opowiadając historie zwykłej dziewczyny. Historię, która mogła i może wydarzyć się każdemu z nas. Dotyka ważnego problemu śmiertelnej choroby. 

„Wbrew nadziei” przystępnym językiem dojrzale mówi o zmaganiu się z trudnościami, samodzielnej walce z samym sobą. Pyta o sens ludzkiego życia. Ugruntowana w wierze, mówi o walce i powstaniu z upadku. Daje nadzieję i moc. Warto więc sięgnąć po nią nie tylko wówczas, gdy zmierzamy się z problemem choroby. Znajdziemy w niej bowiem nadzieję i pomysł na zmianę i (od)mianę naszego życia. 

Autorka, która nie boi się w dzisiejszych czasach otwarcie mówić o wierze w Boga i Jego działaniu, swoją książką potrafi bez reszty zaabsorbować czytelnika. Pozwala zatrzymać się na chwilę i zamyślić się, zadumać nad naprawdę istotnymi sprawami.

Są w życiu takie wydarzenia, które zmieniają prawie wszystko. Sprawiają, że to, co znaliśmy do tej pory staje pod znakiem zapytania. Są zdarzenia, z których chcielibyśmy się obudzić, jak ze złego snu. W których zdaje się, że już nie ma nadziei. Z takimi realiami przychodzi zmierzyć się bohaterce tej książki, Wiktorii. Dla niej jest to śmiertelna choroba, która zmienia całkowicie jej dotychczasowe życie. I choć imię głównej postaci tej powieści nawiązuje do zwycięstwa, rzeczywistość stawia ją w miejscu przegranej, w którym pozostaje jedynie potężny ból, żal i bezradność. I kiedy okoliczności krzyczą – „to koniec”, okazuje się, że nie wszystko zostało jeszcze powiedziane… Że to dopiero początek…  Że nawet w najtrudniejszej sytuacji w życiu jest droga, która prowadzi do zwycięstwa.

To książka nie tylko dla tych, którzy mierzą się z chorobą, ale dla każdego człowieka, który musi pokonać w życiu trudności. Który potrzebuje siły. Który pyta o sens. To książka o walce człowieka. O zmaganiu. O powstawaniu z upadku. O nadziei i sile, której potrzebuje każdy.